Laatste loodjes

Lieve allemaal,

Eindelijk was ik verlost van mijn chauffeur Malik! Nadat hij mij had afgezet op het busstation van Kumasi ging ik op weg naar Techiman om vervolgens door te reizen naar Nkoranza, naar de gemeenschap waar gehandicapte kinderen worden opgevangen. Daar aangekomen werd ik al meteen verwelkomd door een aantal gehandicapte kinderen, wat zagen zij er vrolijk en gelukkig uit! Het was een erg mooie plek met veel verschillende faciliteiten zoals werkplekken waar de kinderen kralen maken en weven maar ook een zwembad waar ze in de middag altijd in spelen. Het was wel even wennen want er waren allerlei kinderen met verschillende handicaps. Sommige waren spastisch, anderen hadden alleen moeite met lopen, er waren kinderen met het syndroom van Down en veel hadden een andere mentale achterstand. Ik vond het lastig hoe ik met sommige kinderen om moest gaan omdat ik helemaal niet wist hoe zij precies in elkaar zaten en welke handicap zij precies hadden. Uiteindelijk ging dit vanzelf goed en hadden we veel plezier. Er wonen hier wel 80 kinderen en ze hebben allemaal hun eigen verhaal hoe ze hier terecht gekomen zijn. Sommige verhalen zijn zo onvoorstelbaar en emotioneel, zo is er een kindje dat ter vondeling is gelegd in een plastic zak en pas na een aantal dagen gevonden is maar er zijn ook veel kinderen die verstoten zijn door hun dorp of hun ouders omdat ze dachten dat het een heks was omdat het gehandicapt is. Je kunt je bijna niet voorstellen dat dat hier gebeurt maar daarentegen weten zij ook vaak niet beter vanwege hun cultuur. Gelukkig worden ze hier bij 'Hand in Hand' goed opgevangen en naar mijn idee hebben ze het hier erg naar hun zin. Er zijn verschillende verzorgers die ook in de gemeenschap wonen en de kinderen dagelijks begeleiden en daarnaast zijn er ook aantal vrijwilligers die voornamelijk uit Nederland komen. Ik raakte aan de praat met Maartje, een meisje van 26 die net afgestudeerd was als arts en hier als vrijwilliger helpt. Zij wilde net als mij naar het Boabeng-Fiema (apendorp) dus besloten we om de dag erna samen te gaan. Ook Wim, een gezellige Brabantse man van 64 die als klusjesman bij 'Hand in Hand' werkt, wilde graag mee. Samen hebben we een taxi geregeld en gingen we op weg naar de heilige aapjes. We kregen een leuke rondleiding over de geschiedenis van het dorp en waarom de apen hier heilig zijn. Ze zijn zelfs zo heilig dat ze een eigen begraafplaats hebben (zie foto). Tijdens het uitje kwamen we er achter dat we allemaal het weekend erop naar het Mole National Park wilden en dus besloten we om elkaar de week erop weer te ontmoeten en samen te gaan. Nadat we afscheid hadden genomen ben ik naar Techiman gegaan omdat ik de dag erna met mijn stage zou beginnen. Mijn begeleider daar had al mijn accommodatie geregeld. Waarschijnlijk dacht hij dat ik geld genoeg had omdat ik blank ben want hij had een hotel geregeld wat 3x zo duur was als de overige accommodaties waar ik geslapen heb. Omdat het al best laat was en ik niet wist waar ik anders heen moest, besloot ik om hier twee nachtjes te slapen zodat ik tijd had om iets anders te regelen. Het was wel erg fijn om even lekker in een goed bed te slapen met airco, tv en een koelkast. Daarnaast had ik ook draadloos internet dus kon ik met mijn ouders, opa en oom en tante skypen. Maar omdat ik dit natuurlijk niet allemaal nodig had vond ik het zonde van mijn geld. Maandagochtend begon ik in het ziekenhuis, het begon meteen al goed want ze hadden er niet op gerekend dat ik twee weken zou komen. Dit was ook wel te merken want ik werd bij iemand van de apotheek achtergelaten en ik moest de aankomende dagen maar met hem meekijken. Ik kreeg eerst een rondleiding door het ziekenhuis en daarna moest ik naast hem zitten om te kijken hoe hij medicatie aan ging schrijven. De eerste dag was dit prima want zo kon ik goed zien hoe alles hier in de apotheek gaat maar daarna begon ik het nogal saai te vinden omdat ze daar eigenlijk niet echt iets anders doen dan aanschrijven en afleveren. Gelukkig mocht ik vrijdag en maandag vrij om al richting het Mole park te gaan, dat scheelde toch weer een paar saaie dagen. Op donderdagavond ging ik naar Maartje en Wim in Nkoranza zodat we de dag erna vroeg met de taxi naar het park konden gaan. Het is echt belachelijk hoe goedkoop de taxi’s hier zijn. Het was ruim 300 km en minstens 4 uur rijden naar het park en we moesten totaal 350,- cedis betalen (€100,-) voor 3 personen. Het weekend in Mole was heel gezellig. Toch altijd spannend hoe dit uit gaat pakken als je met mensen bent die je niet kent maar iedereen was heel makkelijk en we pasten ons goed aan elkaar aan. Op zaterdag en zondagochtend hebben we een loopsafari gedaan waarbij we everzwijnen, antilopen, bavianen en olifanten hebben gezien (zie foto’s). Zo gek om al die beesten in het wild te zien en ook van zo dichtbij. Na de safari gingen we lekker ontbijten en trokken we onze zwemkleren aan om de rest van de dag bij het zwembad te hangen en te genieten van het mooie uitzicht. Af en toe kwamen er wat nieuwsgierige dieren voorbij lopen, in de hoop dat er nog wat eten voor hen lag. Verder hebben we gezien hoe de mannen op de 5 km goud, zilver en brons wonnen en hoe Ireen Wüst ook goud binnensleepte. Daarnaast hebben we veel gekaart en genoten van het heerlijke Westerse eten want na die 6 weken heb ik wel weer genoeg van rijst met kip. Al met al was het een heel relaxed weekend en was ik weer opgeladen voor mijn laatste stageweek.
Omdat ik geen zin had om maar weer een beetje naar een scherm te moeten staren heb ik gevraagd of ik bij de HIV kliniek kon gaan kijken en of ik mee kon lopen met wat doktoren als zij hun visite lopen. Het kostte even wat moeite omdat mijn begeleider er niet was en ook het hoofd van de apotheek was steeds nergens te vinden of was ‘te druk’ maar uiteindelijk is het me gelukt en had ik weer even iets te doen. Het was erg vreemd om de HIV kliniek binnen te gaan wetende dat al die mensen daar HIV hebben. Ze worden daar in de kliniek goed begeleid en worden goed voorgelicht. Gelukkig hebben zij hier wel de mogelijkheid om hun HIV medicatie te krijgen omdat de meeste mensen hier in Ghana wel een zorgverzekering hebben. Voor 20 cedis (€6,-) per jaar worden de meeste medicatie betaald, tenminste als ze op de medicatielijst van de overheid staan. Helaas herziet de overheid deze lijst niet ieder jaar waardoor sommige medicatie, die eigenlijk meer bewijs hebben dat ze beter werken dan andere medicatie, niet worden verzekerd. Het ziekenhuis in Techiman heeft daarom zelf een lijst opgesteld waarbij zij de voorkeur geven aan de medicatie die het beste is voor de patiënt maar probeert ook te kijken of de medicatie vergoed wordt. Helaas houdt dit dus soms in dat de patiënt toch de medicatie moet betalen, wat niet altijd mogelijk is. Ook het ziekenhuis kan dit niet voor hen betalen omdat zij al 6 maanden wachten op geld wat zij terug moeten krijgen van de zorgverzekering. Dan valt de zorgverzekering in NL toch nog best mee.
Omdat ik het niet echt voor elkaar kreeg om veel andere interessante dingen te zien of te doen heb ik de rest van mijn tijd maar besteed aan het schrijven van mijn verslag. Wel erg jammer dat dit laatste deel van mijn stage wat saai was maar toch heb ik de afgelopen 6 weken kunnen zien hoe de gezondheidszorg in Ghana in elkaar zit en heb ik geleerd dat je toch met weinig middelen die voorhanden zijn toch een redelijk goede gezondheidszorg kan hebben.

Nog maar 1,5 week en dan moet ik alweer terug naar het koude regenachtige Nederland. Maar voordat ik terugga ga ik eerst nog het weekend naar het Ashanti festival in Kumasi en ga ik daarna heerlijk genieten van het lekkere weer, het strand en het lekkere eten en de cocktails bij het beach resort Ko-Sa in Cape Coast.

Liefs Krista